Lieve familie, vrienden, kennissen, collega’s, werkgevers en ja…zelfs aan jou, beste buurvrouw,
Ik wil graag iets vertellen. Over mij. Over mijn lijf.
En over hoe de conclusies die je trekt, er zo vaak zo naast kunnen zitten.
Met dank aan een collega, met wie ik vorige week een gesprek had.
Zij zei iets tegen me waarop ik meteen zo’n Pling-moment kreeg. Continue reading
Klaar! Done! Finito! Finish! Fertig! Exit!
Ik kap ermee…ik ben er helemaal klaar mee!
Whoehoe!
Continue reading
Ik mopper de hele dag al een beetje voor me uit.
Eergisteren goed werk gedaan in het park; samen met Sydney hebben we in totaal 11.5 kg aan vuurwerkafval verzameld! 
Gisteren zijn we naar het Museon geweest en dat moet ik nu echt bezuren!
Waarom ben ik toch zo stront eigenwijs??
Ik had toch gewoon een rolstoel moeten halen. Maar ja…
Als het een tijdje goed gaat *wat het ook eigenlijk best ging!* ga ik me weer gedragen ’als vanouds’.
En dàt kan dus niet!
Vanmorgen had ik een 3-dubbeldikke hand. Rechts natuurlijk.. dat was mijn vuurwerk-opraap-hand.
Ik kon niet meer omdraaien… uit bed komen was een crime en zelfs nu ( midden op de dag) heb ik het gevoel alsof er een olifant op me zit!!
Alle gewrichten en grote spiergroepen hebben hun eigen planning vandaag…. en dat maakt ook dat mijn lontje bijzonder kort is!
Maar dat kan natuurlijk niet.
Als mama mag je nooit een baaldag hebben.
De hond ligt met verschrikte blik in haar mand, en komt pas na 3 keer roepen bij me zitten. De katten hebben zich überhaupt niet laten zien vandaag en de rest van mijn gezin vind mijn humeur blijkbaar een vrijbrief om zich ook onmogelijk te gedragen.
Ik hoor de hele dag niet anders dan gemopper, gestamp en gevit om me heen. En dat mag natuurlijk ook tegen mama. Gooi het daar maar neer.
Een gelukkige moeder is een gelukkig gezin!
Juist ja…. Klopt hoor.. maar mag het nu eens andersom?
Ik ben blij met mijn dochter die haar 2 kleine broertjes meeneemt naar het zwembad *met mijn pinpas*.
En blij dat mijn man zelf achter zijn nieuwe ring en gehoorapparaat aangaat.
Beetje jammer dan weer dat de juwelier wel eenmalig een nieuwe ring beloofd in geval van verlies of diefstal, maar vervolgens enorm moeilijk gaat doen. Aangifte doen bij de politie is tegenwoordig onmogelijk! Je mag online aangifte van vermissing doen… bij de gemeente! En heb je dus geen ‘bewijs’.
En ja…daar neemt de juwelier geen genoegen mee… handig. #not
En dan heb je het eindelijk voor elkaar dat de politie contact opneemt met de juwelier, om te vertellen dat er geen proces verbaal meer meegegeven wordt en gaat manlief met aankoop bon richting de winkel… had hij nog een certificaat mee moeten nemen! Waarom zeggen ze dat nou niet even van te voren!!
Dus nu moet hij wéér richting Medemblik.. nu met certificaat… En mijn lieverd is al zo van het doorpakken #schop geeft
En waarschijnlijk dan nog diezelfde sores i.v.m. zijn verloren gehoorapparaat..
Ik weet het wel.. ik mag niet mopperen. Zo’n juwelier hoeft helemaal geen nieuwe ring te geven. Het is service en reclame. Maar doe dan ook niet zo moeilijk! Ik heb het hem al moeilijk genoeg gemaakt 😛
Vanmorgen had ik mijn grieven al geuit op facebook. Wat een heerlijk medium is dat toch.
In korte tijd heb je antwoord, krijg je steun of wanneer dat nodig is een arm om je heen of een schop onder je kont. Heerlijk! Ik hou ervan..
Zo kreeg ik de vraag welke behoefte er onder mijn rotgevoel zit vandaag.
En of ik daar bij stil kon blijven staan om die behoefte aandacht te geven, zodat mijn pijn kon verdwijnen.
Dat is dus het rottige bij fibromyalgie. Die is er gewoon. Die heeft geen aanleiding nodig. Punt.
Natuurlijk zijn er omstandigheden die de pijn aanwakkeren. Lichamelijke overbelasting is een belangrijke. En wat voor de één gemakkelijk haalbaar is * een uurtje troepjes rapen en een dagje naar een museum* is voor mij dus al veels te veel!
Ik merk dat mijn lontje nog korter wordt doordat ik weer woorden kwijt ben. Fibro-kwaal. En dat stimuleert je stressniveau wel hoor!
Zeker bij mij! Zo ben ik al zeker 3 uur bezig om dit stukje in elkaar te tikken. Zwaar vermoeiend..
Wat mij ook triggert zijn mentaal zware zaken.
Wat ik nodig heb is rust. Tijd dat de scholen weer beginnen!
Wat ik nodig heb is een doel… een vooruitzicht.
Zo is puberzoon 3 al de hele vakantie niet te genieten. Die kan daar niet tegen .. die moet gewoon naar school. Hij vindt dat hij oneerlijk behandeld wordt en vanuit zijn standpunt gezien is dat ook zo.
Ik vind dat als je 12 bent, je best verantwoordelijk gehouden kunt worden voor licht huishoudelijke taken. Hij vindt van niet. Hij vindt dat zijn broertjes het maar moeten doen. En dat wil flink botsen.
Ik denk niet meer of heftiger dan in welk ander gezin, maar waarschijnlijk ben ik wel de enige moeder die het weer eens blogt. Sorry mam.
En natuurlijk is er de gebruikelijk sores van al een paar weken niet normaal kunnen slapen, gestress rondom het ontslag van Emiel vanaf Almata en de verkeerde info die zijn vader aan hem geeft.
En mijn verlangen om mijn wensen voor het nieuwe jaar waar te gaan maken.
Ik wil zo graag verder! Verder ontwikkelen, anderen stimuleren of helpen.
Maar voorlopig kom ik zelf niet eens uit mijn stoel…
Gisteren had ik een afspraak met de verpleegkundige van het UWV. Niet dat ik er erg naar uit keek, maar ja…je krijgt een uitnodiging he? 😉
Ik had Ida mee gevraagd. Vooral voor morele steun, maar ook als back-up mocht ik geen antwoord weten of mij (onterecht waarschijnlijk) aangevallen voelen. Een veilig idee.
Ruim op tijd afgesproken bij de carpoolplaats, zelfs nog tijd voor een peukie ( voor Ida dus he!)
Onderweg even bij gekletst ..ook altijd fijn!
Eenmaal aangekomen werden we opgehaald door de dame in kwestie. Ze stelde zich voor als W…
Ken je dat? Dat je een raar soort antipathie hebt tegen mensen met een bepaalde naam? Dat je eigenlijk al narigheid verwacht.. alleen al door ervaringen met mensen ?
Oef…fout begin! Ademhalen.. diep uitzuchten en die patronen loslaten!
Dame ging ons voor naar de trap. Was dit een test? Kijken of ik al 3 treden tegelijk nemend- naar boven zou hollen? Of ik met een perfecte conditie zonder ook maar een hijgje , pufje of zweetpareltje haar vragen zou beantwoorden?
Ik besloot meteen mijn grens aan te geven. Ongeacht of zij me een aansteller zou vinden. Thuis loop ik ook zo min mogelijk naar boven, en hier is een lift!! Daar vroeg ik dan ook vriendelijk naar…en eigenlijk zag ik geen enkele reactie bij haar. Behalve dan dat ze ons voorging naar de lift.
Eenmaal binnen kwam Dame lekker direct to the point. “Ik heb je dossier al wat bekeken, en de vraagstelling is of jouw bewering plausibel genoeg is. “…ze keek mij en Ida even aan en gaat dan verder: “ Maar als ik zo teruglees, lijkt me dat ik daar niet eens naar hoef te vragen. Het is mij duidelijk….hoe gaat het nu met je?”
Zo dan. Oke… ik vertel over de diagnose en de tijd daarna, het revalidatietraject dat ik nu doorloop, vertel dat ik wekelijks een uurtje met een psych doorbreng en ik laat haar de medicijnen zien die ik nu slik. Ze kende ze niet, en noteerde de naam…even later vraagt ze naar de dosering en als ik het doosje nogmaals laat zien zie ik dat ze enigszins verbaasd mompelt …”Zoo”..
Ondertussen verteld Ida de ‘zakelijke’ kant van de afgelopen maanden. Over mijn ontslag bij De Wering, mijn contact met haar en mijn participatie bij de evenementen die zij organiseerde. Over mijn tijd bij het makelaarskantoor en hoe iedereen zag hoe ik daar verschrikkelijk verzandde.
En dat terwijl ik zelf wist dat ik het wel aankon!!
Over het traject wat ik aangeboden kreeg via de pijn poli, terwijl ik net in mijn nieuwe functie begonnen was!
Inmiddels kwamen de muren al aardig op me af en moest ik me heel erg concentreren op mijn woorden en zinnen. De stoel was ik inmiddels ook al aardig zat en ik wist op het laatst niet meer hoe ik zitten moest. Dame was erg geïnteresseerd en ik heb me geen moment aangevallen gevoeld. Ik hoefde me niet te verdedigen. UWV dame vertelde zelfs dat ze uit eigen ervaring wist uit welke diepe putten je omhoog moet kruipen voordat je überhaupt kunt werken.
Ik vertelde nog dat ik juist heel graag aan het werk wil. Zoals zij al in mijn dossier gezien had, ben ik van 2005 tot 2009 werkloos geweest. Maar ik had het zo ongelooflijk naar mijn zin bij De Wering. Daar vond ik waardering en werd mijn zelfvertrouwen enorm geboost.
Ik mis dat nu. Ik mis dat heel erg. Want dat thuiszitten, en schoonmaken en voor mijn kinderen zorgen..dat kan ik nu wel. Maar zelfs dàt moet ik terugdraaien. Ik moet het huishouden zodanig gaan inrichten dat het mij zo min mogelijk belast.. Na jarenlange 24 uursdiensten MOET ik nu voor mezelf gaan leren zorgen. ( Niet dat ik niet douche ofzo he…. Maar ik moet leren om te ontdekken waar ik nou blij van word. )
Ik kreeg van Dame het advies om mijn tijd te nemen om te herstellen en opnieuw te leren leven met dit lichaam. Om alle mogelijkheden om te revalideren te benutten. En ze wilde daar graag over een maand of 4 even met me over bellen…
Ik heb buiten op straat mijn onderkaak opgeraapt. DIT had ik dus NOOIT verwacht. Je hoort zo verschrikkelijk veel horrorverhalen over het UWV m.b.t. chronische ziekten… maar ik ben dankbaar voor deze W. die mij de tijd en vooral ruimte geeft. Voorlopig niet aan het werk dus.. of juist wel. Aan het werk met mezelf!! 
