Ik mopper de hele dag al een beetje voor me uit.
Eergisteren goed werk gedaan in het park; samen met Sydney hebben we in totaal 11.5 kg aan vuurwerkafval verzameld!
Gisteren zijn we naar het Museon geweest en dat moet ik nu echt bezuren!
Waarom ben ik toch zo stront eigenwijs??
Ik had toch gewoon een rolstoel moeten halen. Maar ja…
Als het een tijdje goed gaat *wat het ook eigenlijk best ging!* ga ik me weer gedragen ’als vanouds’.
En dàt kan dus niet!
Vanmorgen had ik een 3-dubbeldikke hand. Rechts natuurlijk.. dat was mijn vuurwerk-opraap-hand.
Ik kon niet meer omdraaien… uit bed komen was een crime en zelfs nu ( midden op de dag) heb ik het gevoel alsof er een olifant op me zit!!
Alle gewrichten en grote spiergroepen hebben hun eigen planning vandaag…. en dat maakt ook dat mijn lontje bijzonder kort is!
Maar dat kan natuurlijk niet.
Als mama mag je nooit een baaldag hebben.
De hond ligt met verschrikte blik in haar mand, en komt pas na 3 keer roepen bij me zitten. De katten hebben zich überhaupt niet laten zien vandaag en de rest van mijn gezin vind mijn humeur blijkbaar een vrijbrief om zich ook onmogelijk te gedragen.
Ik hoor de hele dag niet anders dan gemopper, gestamp en gevit om me heen. En dat mag natuurlijk ook tegen mama. Gooi het daar maar neer.
Een gelukkige moeder is een gelukkig gezin!
Juist ja…. Klopt hoor.. maar mag het nu eens andersom?
Ik ben blij met mijn dochter die haar 2 kleine broertjes meeneemt naar het zwembad *met mijn pinpas*.
En blij dat mijn man zelf achter zijn nieuwe ring en gehoorapparaat aangaat.
Beetje jammer dan weer dat de juwelier wel eenmalig een nieuwe ring beloofd in geval van verlies of diefstal, maar vervolgens enorm moeilijk gaat doen. Aangifte doen bij de politie is tegenwoordig onmogelijk! Je mag online aangifte van vermissing doen… bij de gemeente! En heb je dus geen ‘bewijs’.
En ja…daar neemt de juwelier geen genoegen mee… handig. #not
En dan heb je het eindelijk voor elkaar dat de politie contact opneemt met de juwelier, om te vertellen dat er geen proces verbaal meer meegegeven wordt en gaat manlief met aankoop bon richting de winkel… had hij nog een certificaat mee moeten nemen! Waarom zeggen ze dat nou niet even van te voren!!
Dus nu moet hij wéér richting Medemblik.. nu met certificaat… En mijn lieverd is al zo van het doorpakken #schop geeft
En waarschijnlijk dan nog diezelfde sores i.v.m. zijn verloren gehoorapparaat..
Ik weet het wel.. ik mag niet mopperen. Zo’n juwelier hoeft helemaal geen nieuwe ring te geven. Het is service en reclame. Maar doe dan ook niet zo moeilijk! Ik heb het hem al moeilijk genoeg gemaakt 😛
Vanmorgen had ik mijn grieven al geuit op facebook. Wat een heerlijk medium is dat toch.
In korte tijd heb je antwoord, krijg je steun of wanneer dat nodig is een arm om je heen of een schop onder je kont. Heerlijk! Ik hou ervan..
Zo kreeg ik de vraag welke behoefte er onder mijn rotgevoel zit vandaag.
En of ik daar bij stil kon blijven staan om die behoefte aandacht te geven, zodat mijn pijn kon verdwijnen.
Dat is dus het rottige bij fibromyalgie. Die is er gewoon. Die heeft geen aanleiding nodig. Punt.
Natuurlijk zijn er omstandigheden die de pijn aanwakkeren. Lichamelijke overbelasting is een belangrijke. En wat voor de één gemakkelijk haalbaar is * een uurtje troepjes rapen en een dagje naar een museum* is voor mij dus al veels te veel!
Ik merk dat mijn lontje nog korter wordt doordat ik weer woorden kwijt ben. Fibro-kwaal. En dat stimuleert je stressniveau wel hoor!
Zeker bij mij! Zo ben ik al zeker 3 uur bezig om dit stukje in elkaar te tikken. Zwaar vermoeiend..
Wat mij ook triggert zijn mentaal zware zaken.
Wat ik nodig heb is rust. Tijd dat de scholen weer beginnen!
Wat ik nodig heb is een doel… een vooruitzicht.
Zo is puberzoon 3 al de hele vakantie niet te genieten. Die kan daar niet tegen .. die moet gewoon naar school. Hij vindt dat hij oneerlijk behandeld wordt en vanuit zijn standpunt gezien is dat ook zo.
Ik vind dat als je 12 bent, je best verantwoordelijk gehouden kunt worden voor licht huishoudelijke taken. Hij vindt van niet. Hij vindt dat zijn broertjes het maar moeten doen. En dat wil flink botsen.
Ik denk niet meer of heftiger dan in welk ander gezin, maar waarschijnlijk ben ik wel de enige moeder die het weer eens blogt. Sorry mam.
En natuurlijk is er de gebruikelijk sores van al een paar weken niet normaal kunnen slapen, gestress rondom het ontslag van Emiel vanaf Almata en de verkeerde info die zijn vader aan hem geeft.
En mijn verlangen om mijn wensen voor het nieuwe jaar waar te gaan maken.

Ik wil zo graag verder! Verder ontwikkelen, anderen stimuleren of helpen.
Maar voorlopig kom ik zelf niet eens uit mijn stoel…