Vandaag een lange dag gehad. Alweer. Afgelopen weekend al de perikelen rondom onze kat BonJovi..die gisteren weer terug moest voor een herhaling van zijn ingreep. Hij blijkt een ‘plaskater’ te zijn.
Volgens mij een foute benaming want volgens mij is juist het probleem dat hij niet plaste! Maar dat terzijde.

Vanmorgen vroeg vertrokken voor mijn gesprek met mijn GGZ dame. Dit allemaal in het kader van het revalidatietraject dat ik doorloop. Dat liep nogal uit, dus heb ik besloten om even Siebe de hond te laten uitlaten en maar meteen richting Den Dolder te rijden.

Om 13 uur zou de laatste ( ??) HVP van Emiel besproken worden. Een Hulp Verlenings Plan dus… een overzicht van wat er tot nu toe allemaal al bereikt is en een inventarisatie van dingen waar nog aan gewerkt moet worden.
Er geschiedde direct al een klein wonder. Iedereen was er! Zelfs de Maatschappelijk Werker!
Voogd was wel ietsjes verlaat, maar dat mag geen naam hebben. Ze heeft misschien 3 zinnen gemist.

Verder had ex ook ‘gezellig’ zijn vrouw EN zijn moeder meegenomen. Dus zonder dat ze aangemeld bleek te zijn, neemt hij oma van 83 mee tijdens een gesprek over haar kleinzoon. “Ja.. ik dacht, dat is gezellig voor haar!!” ( .. Alsof het leuke gesprekken zijn!!! )“nou…we hebben het anders heel gezellig in de auto met z’n drietjes hoor!” … Ik heb maar eens diep gezucht en er verder geen aandacht aan geschonken.  Toen even later de bijeenkomst begon, heeft de voogd gelukkig wel duidelijk aangegeven dat dit NIET de bedoeling is. Hoera!!

Zoonlief doet het goed op school. Hij doet het ook super bij buitenactiviteiten ( kamp in de sneeuw op het terrein van Almata , weekje Ardennen en in de herfstvakantie weekje Frankrijk)
Hij neemt het voortouw .. stimuleert en motiveert zijn groepsgenoten en is dan een echte teamplayer. Helaas laat hij dat nog niet op de groep zien en gaat hij weer de confrontatie met de groepsleiding aan.
Werd het vorig jaar nog gezien als recalcitrant probleemgedrag waar hij tegen behandeld moet worden; nu heet dat opeens ‘ gezond pubergedrag’ en is hij assertief. Tja……. Het is maar net hoe je dat wilt zien natuurlijk, hè?  

Half januari verloopt Emiel zijn ‘Gesloten Verklaring’ en is hij officieel uitbehandeld. Hij zou door Almata op straat gezet kunnen worden. Hoog tijd dus om een vervolgplek voor hem te zoeken. Maar ondanks de dikke inspanningen van de voogd, lukt dat niet. Emiel heeft zijn dossier niet mee…zeg maar. Het zoeken zou makkelijker worden, als de voogd een soort garantiebewijs heeft.
Een ”het lukt niet, stuur hem maar terug” – garantie.  Dan zou Parlan eventueel bereidt zijn een plekje voor hem te zoeken … Maar daar heeft ze dus weer een uitspraak van de kinderrechter voor nodig, die de Gesloten Plaatsing dus moet verlengen.

Dit klinkt heel tegenstrijdig en ik had er dan ook enige moeite mee. Het hielp ook niet dat ik gisteren zo’n zware dag heb gehad. Ik moest echt moeite doen mijn kop erbij te houden. Maar dat is dus de planning. Voogd gaat als de sodemieter een nieuwe aanvraag Gesloten Plaatsing aanvragen voor Almata..als stok achter de deur om Emiel zijn best te laten doen er juist uit te blijven, maar voor andere instanties een ‘lokkertje’ om als het echt niet gaat,  terug te kunnen vallen op de kennis en know-how van Almata.
Emiel’s verlof wordt verder niet uitgebreid naar zijn vader. Hij is daar nu 3 keer geweest, en 3 keer is Emiel ’s middags weg gevlucht naar mijn vriendin. En vader vond dat het prima gaat bij hem thuis! Ja duh…
Dus op zijn vraag of Emiel vaker mag komen kwam dus een dikke vette NEE.  Want voogd moest via mij horen dat Emiel helemaal niet de hele dag bij zijn vader is! En laat het doel van verlof hebben nou juist zijn dat hij de band met zijn vader moet versterken. Emiel mag dus niet meer weg…vader moet leuke dingen met hem gaan doen.

Wel mag hij beginnen in het fase huis!! Eindelijk !! Dit betekend dat hij veel meer vrijheid gaat krijgen. Zelf zijn planning moet maken en minder controle heeft. Hier keek hij echt naar uit dus dit is een enorme opsteker. En….. * tromgeroffel*  Als klap op de vuurpijl wordt ook zijn verlof uitgebreid. Maar…. Niet bij zijn ouders ( bij mij lukt me nog niet en bij vader mag niet) , maar op stage! Hij mag een dag extra werken! En daar wordt hij zo blij van!!!  

Vandaag weer in leeuwinnen stand. Het was nodig. Jammer dat als je denkt goed te doen, zelf voor de gevolgen opdraait.

Enkele weken geleden werd ik opgebeld door de mentor van Emiel.
“Niet schrikken, het valt mee, maar Emiel heeft een ongelukje gehad in de klas. Hij bukte om iets op te rapen, en op datzelfde moment trok een klasgenoot een laadje open. Emiel knalde precies met zijn oog op de rand.
Hij heeft er wel last van, maar volgens de arts is hij er goed vanaf gekomen, zijn oog is niet beschadigd”.
Natuurlijk schrik je dan…zoiets is nooit leuk.
2 dagen later belde mentor weer. “Emiel blijft klachten houden, maar de arts kan niets vinden. Hij raadt aan om met Emiel even langs een opticien te gaan om even zijn ogen te laten controleren. Aangezien hij komend weekend bij jou is …heb jij daar even tijd voor?”
Natuurlijk

Precies dat weekend was er kermis in Hoorn. Niet de meest ideale dag om met je kind de stad in te moeten, en ik ben sowieso al geen fan van drukte.. Een belletje naar de plaatselijke opticien leerde dat ook hij ogen kon controleren. Mooi! Als ik het op het dorp af kan, geniet dat mijn voorkeur!! J

Die zaterdag ben ik met Emiel even langs geweest ..nou ja …even * uche*
De beste man deed zijn best en heeft hem uitgebreid getest. Na bijna 2 uur bleek dat mijn lieve schatje inderdaad gelijk had als hij zei dat hij het soms niet meer zag zitten!.
Plus ogen, met min-cilinders. Met genoeg afwijking om zijn constante gewrijf en ‘avond-hoofdpijn’ te verklaren. Emiel moest een bril.

Wat moet, dat moet.. en aangezien Emiel bij zijn vader op de polis staat, leek het mij de juiste keuze om die er maar meteen van op de hoogte te brengen. Ook om maar even zijn polisnummer te vragen, ivm de vergoeding. Dacht ik.
Ex hoorde het verhaal aan en antwoordde met: “Maar ik ben niet verzekerd! Tenminste niet  voor brilkosten”. * en dat snap ik dan niet als jij, én je partner brildragers zijn*.
“O, dat is niet handig!! Maar volgens mij is het met brillen net zo als met de tandarts; ookal ben je er zelf niet voor verzekerd, kinderen onder de 18 jaar zijn dat wel…kun jij dat even controleren? Dan ga ik met Emiel een bril uitzoeken”.

Nee…zo makkelijk moest het allemaal niet zijn natuurlijk. Ex had er geen zin in. “Ze hebben toen de boel veranderd, en ik weet niet hoe ik nu verzekerd ben. Kun jij dat niet regelen?? Hier is mij polisnummer…waarna hij dat even opriedelde…
Alsof ik op zaterdagmiddag even Unive kan bellen!! Mafkees…..
Nou ja, Emiel mocht hier niet de dupe van worden. Laten we nou alvast maar een bril uitzoeken..ik heb nog 2 weken om uit te zoeken hoe, en door wie dit betaald gaat worden.
Emiel heeft een mooie bril uitgezocht. Een Armani. Het kan ook te gek natuurlijk, maar ik was van mening dat als hij een bril heeft die hij zelf uitgezocht heeft en enthousiast over is, hij er ook zuiniger op zal zijn. * dat zal de toekomst moeten uitwijzen, maar ik ben positief!!*

Die maandag Unive gebeld. En natuurlijk mochten zij geen informatie geven over hoe mijn ex verzekerd is. Logisch. Dus ik op mijn allerliefste de boel uitgelegd.
“Mevrouw, mijn zoon woont in een gesloten instelling.. hij staat op de polis van mijn ex, die 2 jaar geleden darmkanker heeft gehad, en door de chemo’s een beetje de weg is kwijtgeraakt. Hij heeft mij gevraagd of ik het wil regelen. Ik ben zijn moeder, en hij kan dat niet meer aan. Jullie hebben de boel zo veranderd dat hij het niet meer weet. Ik heb hier zijn polisnummer…”.
“Mevrouw, ik begrijp de situatie…als u heel even wacht tot mijn collega koffie gaat halen, zal ik even voor u kijken.. “ fluisterde ze door de telefoon.
Even later werd ik keurig te woord gestaan. Ex is niet aanvullend verzekerd, en ook Emiel is dat dus niet. Geen recht op vergoeding.

Potfur!! Das balen!! Nou ja. Ex krijgt de kinderbijslag en kindertoeslag voor Emiel. Ik vind dan ook dat hij voor de kosten mag opdraaien.
Nou, daar was ik de enige in. Ex heeft geen geld over. Alles gaat al op aan vaste lasten:  de LBIO, en aan de auto.

De auto?!?!? Jazeker..de auto. Want nu Emiel in het midden van het land woont, betaald ex de auto van de kinderbijslag. Tuurlijk joh…*zucht*

Volgende idee. De voogd. Zij is tenslotte ook verantwoordelijk voor het welz ijn van mijn zoon. Misschien had zij nog een potje??
LJ&R gebeld…Voogd was op vakantie. Natuurlijk…als het niet wil, dan wil het ook echt niet! 😉
Ik kreeg wel een collega aan de telefoon die ik het hele verhaal vertelde. “Natuurlijk hebben wij daar een potje voor!!”, kwam zij met de verheugende mededeling. “Ik zal even uitzoeken hoe het zit; ik bel je met een uurtje even terug!
Dat deed ze… het schaamrood kwam door de telefoon heen. “Het spijt me heel erg, maar ik heb voor mijn beurt gepraat. Er is wel een potje voor, maar alleen voor kinderen die volledig onder onze voogdij vallen. En dat is in het geval van Emiel niet zo, want u heeft ook nog gewoon ouderlijk gezag”.
Fak..  *sorry, die ontsnapte me*

En nu??
”Tja…ik zal uw eigen voogd een mailtje sturen met dit verhaal…misschien weet zij nog een potje of instantie die aangeschreven kan worden??”
Nou graag!! Niet om zielig te doen, maar ik zit in de ziektewet!! Ik krijg 70% van de laatste ww. Geen vetpot! En dat met 4 thuiswonende kinderen, waarvan 2 pubers die weer naar school gaan. De ene zit sowieso op een dure school, en de andere zit op een sportklas die ook gewoon al een dikke 100 euro duurder is dan een normale brugklas. .. Een tweeling waarvan het zwemlesseizoen weer start en een auto die gerepareerd moet worden.
Die €400,= voor een bril voor een kind waarvoor ik GEEN alimantatie, GEEN kinderbijslag en GEEn kindertoeslag krijg, is een flinke aanslag op onze spaarrekening!
Natuurlijk begreep ze dat…ik zou ervan horen als onze eigen voogd terug was van vakantie.

Niet natuurlijk.

Dus heb ik vanmorgen zelf maar even gebeld. Ja, de voogd had de mail gezien en ja, ze wist ervan. Of ik mijn verhaal nog een keer kon doen? Nadat ik bovenstaande heraald had, met de vraag of zij iets voor ons kon betekenen, volgde er een diepe zucht. Dat weet ik niet.. Dat moet ik even vragen..
Gelukkig was de collega die daar meer over wist , vlakbij.
“Nee… dat kan alleen als vader de rekening betaald heeft * had hij niet…die had ik tenslotte voorgeschoten* of als moeder op bijstandsniveau leeft. * Mwah…dat scheelt inmiddels niet veel meer!*

Laatste idee… kijken of Emiel stiekum nog verzekerd was via de voogdij-instelling? Want dan was hij wel aanvullend verzekerd en kon het via hun?? Nee, oook dat bleek helaas niet het geval. Maar misschien was het mogelijk om Emiel op mijn polis te zetten? Dan kon mijn eigen verzekering betalen.

Dus wéér Unive opgebeld, wederom de situatie uitgelegd, en gevraagd of Emiel..ondanks dat hij niet op mijn adres woont, wel op mijn polis mag.
“Ja hoor, dat kan….maar dan wil ik schriftelijke, en ondertekende verklaring van vader dat hij het ermee eens is dat Emiel van zijn polis afgaat”. Dat leek me geen probleem..

Dus ex opgebeld en gezegd dat ik vanavond even langskom met een briefje dat hij mag ondertekenen. Alles wat de verzekering uitbetaald, haal ik van die € 400 af…de rest gaat 50/50. PUNT.

Hopelijk lukt het!!

 

Vandaag een heerlijke 2 uurtjes alleen met Emiel gehad.
De situatie is wat gewijzigd.. mocht Emiel eerst nog het ‘hele’ weekeind komen, sinds kort is er besloten dat hij 1 dag in het weekend, en 1 dag onder begeleiding door de weeks thuis mag komen.
Dat heeft als voordeel dat hij in het weekend niet te lang de boog gespannen hoeft te houden ..( en ik ook niet) .
En op de dag door de weeks, krijgt hij begeleiding mee. Die observeert ons en kan de puntjes op de i uitleggen aan mij….en door de weeks is de rest naar school!
Ik heb dus ECHT de tijd alleen met hem.
Ook wel prettig!!

Eigenlijk lag voor vandaag in de planning dat we naar zijn oude woongroep zouden gaan. Mijn zoon wil heel erg graag zijn excuses aanbieden aan de leiding die de bewuste avond aanwezig waren, en ook aan zijn groepsgenootjes. Want dit is niet hoe hij het af wilde sluiten….geboeid afgevoerd worden.
Helaas kwam er dus wat tussen…de leiding kon pas na 4 uur aanwezig zijn, en door het mooie weer waren ook alle kinderen buiten. Logisch.
Maar wel een grote teleurstelling voor mijn helemaaaaaal niet zenuwachtige zoon 😉

We hebben de planning dus wat aangepast. Emiel’s maatschappelijk werker kwam Emiel gelukkig toch brengen. Na een kop koffie ging hij zijn eigen weg…en wij ook! Op naar Wervershoof…even lekker afkoelen aan het strandje 😉

 

 

 

Het zijn die kleine momentjes… komende zaterdag komt hij ook weer thuis. Van minuut tot minuut moet ons dagritme vastliggen. Niet makkelijk met 5 kinderen!
Maar we hebben al een paar leuke ideetjes…. het komt vast goed 🙂 

Zojuist een briefje geschreven aan de mentor, voogd en sociaal werker van Emiel….wat een weekend was dit!

 

Hallo allen,
Ik maak nu meteen deze mail maar even, nu zit het allemaal nog vers in mijn hoofd.

Zo, dit viel even vies tegen!
Vol goede moed en met in mijn achterhoofd de adviezen dat ik niet zo strak moet zijn naar Emiel toe, ben ik aan het weekend begonnen.
Zoals misschien bekend is, was ik  ‘alleen’ omdat mijn partner voor zijn werk in Mexico zat. Ik heb een paar flinke beslissingen genomen afgelopen week, en dat gaf me een goed gevoel en veel rust. Ook is mijn therapie met de Tens aangepast en zo alles met elkaar voelde ik me sinds tijden weer enorm goed in mijn vel.

Emiel heeft echt zijn best wel gedaan, maar toch loopt het allemaal nog niet zo lekker. Hij blijft dram en shopgedrag vertonen. En als het
op moment A niet lukt, wacht je gewoon moment B af als ik even afgeleid ben. (zoals bijv tijdens telefoongesprekken…dit doen de andere kinderen ook hoor!)
Emiel wilde eigenlijk bij aankomst alweer weg. Op het moment dat ik dan zeg: “Jeetje, wat jammer dat je nu al weg wilt..je bent er net”, geeft hij als antwoordt: “maar mama, ik wil ook tijd met mijn vrienden doorbrengen…dat begrijp je toch wel?”..

 

Hij is zaterdagmiddag op de fiets naar Colin gegaan( 2 x 15 km) en was keurig op tijd terug. Zaterdagavond heeft hij doorgebracht met zijn broertjes… ze hadden extra consoles van de WII bij de buurvrouw geleend en waren lekker aan het gamen. Om half 9 vond ik het eigenlijk bedtijd voor de tweeling, maar juist omdat ze zo lekker met z’n 4-en zoet waren, liet ik het zo.
Om half 10 raakte het leuke er al aardig af. Siebe is een jongetje dat gewend is dat anderen hem altijd lieten winnen, en de tweeling was moe en prikkelbaar aan het worden. Het was uiteindelijk 10 uur voordat ik ze boven had. Niet luisteren, maar ook Emiel die goed begon door te willen helpen de jongens naar bed te brengen, maar verpest het dan  door ze hartstikke druk te maken!

 

Uiteindelijk ben ik dan toch weer boos op hem omdat hij de rem niet weet te vinden ( en boos op mezelf dat de situatie toch weer uit de hand gelopen is doordat ik zelf de regels verander.. o nee, dat heet ‘losser laten’……*zucht*

Ik vind het heel moeilijk.

Emiel mocht om 11 uur naar bed. Veel te laat naar mijn zin, maar hij vond  het niet leuk dat hij meteen met zijn broertjes zou moeten ( wat ik dan ook wel weer begrijp) .. Uiteindelijk is hij om 12 uur nog wakker. Als ik bij hem de kamer oploop, heb ik een vermoeden.
“Emiel, stop dan ook met muziek luisteren!! Volgende keer gaat je telefoon dus gewoon weer beneden op tafel!”…. “ja mam”, is zijn antwoord.
Zo jammer , ik had dus gelijk.

 

Zondagochtend vroeg heb ik Marc van het station gehaald. Hij had een behoorlijke jetlag en viel al vrij snel ( eerst op de bank, na een half uurtje  in bed) in slaap.
En dan begint voor mij een hele nare dag. Ik heb dus de hele dag moeten zeggen: “Hallo, doe eens zachter…. Marc ligt te slapen…doe nou eens wat stiller … jongens denk er nou eens om ..enz enz” 

 

Vooral het volume van Emiels stem lijkt niet zachter te kunnen. Ik heb hem uitgelegd dat hij echt niet meer gelijk heeft omdat hij het hardste schreeuwt maar dat helpt niets. Hij moet en zal er overheen!  Nou wordt er op de groep ook enorm geschreeuwd, dus tja…… 

Helaas was mijn idee om vanmiddag de WII weer aan te zetten, ook geen goede. Alleen maar ruzie. Uiteindelijk heb ik Siebe naar zijn kamer gestuurd ( hij was de aanstichter) en mochten de tweeling en Emiel even samen blijven spelen. Jammer genoeg ging ook dat niet goed omdat Emiel compleet zijn eigen plan trok in het spelletje. (geen empatisch vermogen  dus.. hij wilde perse winnen) Het eindigde met een huilende tweeling en een Emiel die maar niet begreep waarom zij huilden. Nadat ik het uitgelegd had, snapte hij het wel zei hij….maar hij bleef het onzin vinden.

 

Gelukkig knapte het weer daarna wat op en heb ik Marc wakker gemaakt. De jongens zijn in de tuin gaan spelen en mochten van Emiel met de pijl en boog. Dat is keurig gegaan. Ook het stoeien was goed in banen te leiden. Emiel heeft Marc zijn zelf getimmerde tafeltje laten zien en die heeft een ereplaatsje gekregen in de kamer.

Aan tafel is het super gegaan, maar dat kwam omdat Femke inmiddels naar haar werk was. Want eerlijk is eerlijk, die heeft ook een tong als een scheermes!
Ik heb dus naar mijn mening alleen maar weer voor scheidsrechter moeten spelen. Ik heb zelfs gedacht dat als het zo moet, Siebe maar naar zijn vader moet in de weekenden dat Emiel thuis is. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet!! Het zijn alle 5 mijn kinderen, en ik wil ze alle 5 tegelijk in redelijke harmonie thuis kunnen hebben.

 

We zullen nooit de familie Ingals  ( Kleine huis op de prairie ) worden, maar iets minder gestrest als dit weekend moet toch kunnen!!

*Meneer H., misschien wilt u het eens met Emiel hebben over het effect van schreeuwen? Ik persoonlijk vind nl dat schreeuwen een teken van onmacht is.
*Meneer V., misschien is een actiepunt voor ons dat ik leer minder gestrest te zijn als ik alle kinderen bij elkaar heb. Ook al komt Emiel niet bij mij wonen, er zullen nog heel veel momenten komen dat hij hier is.

*Mevrouw D., wat is het beleid wb het contact tussen Emiel en mij , en het contact tussen Emiel en zijn vader? Ik vind het geweldig dat ik na 7 jaar eindelijk hulp krijg om de hele club tegelijk thuis te hebben, maar het lukt Rien ook niet. Wordt er eenzelfde traject met hem opgezet of ‘laten we het zo’?

Ik ben nl van mening dat ‘ik kan het niet aan, dat is te zwaar voor mij’ ( wat Rien dus zegt)  een éénzijdige verklaring is. Ik kan het ook wel eens ‘niet aan’, maar daar zet ik me zo goed en zo kwaad mogelijk over heen. Emiel heeft niks aan een vader die zich niet inzet, dat snap ik heel goed, maar het komt nu op mij over alsof er geen inzet van Rien verwacht wordt.

 

In afwachting van jullie antwoorden en met vriendelijke groet,

Jolanda

 

Zo ééns in de 3 maanden hebben we een HVP van Emiel. Het  HulpVerleningsPlan  wordt dan besproken en wordt er bekeken of er doelen  behaald zijn of dat einddoelen bijgesteld moeten worden.
Na 7 jaar ben ik er inmiddels aardig bedreven in om dit soort lijvige stukken door te werken.  Eerst keek ik nog erg op tegen dit soort bijeenkomsten: het is ook nogal een gezelschap dat dan bij elkaar zit!
Voordat mijn zoon 12 werd, werd er alleen óver hem gesproken..tegenwoordig wordt er ook mèt hem gepraat.
Dat heeft zo zijn voordelen. Mijn zoon, behebt met een enorm talent voor ‘shop gedrag’ weet na zulke gesprekken meteen waar hij aan toe is.
Dus mag je ervan uitgaan dat voogd,  gedragswetenschapper, sociaal werker , mentor en ouders op 1 lijn zitten.
Wel zo duidelijk !
Tja…*uche*

Het begon vandaag in ieder geval weer niet lekker.  Om kwart voor 9 belde de sociaal werker al af. “Sorry, ik heb een dubbele afspraak. Maar kijk maar even …. Ik bel je eind van de middag om te horen wat er besproken is!”. ..tuurlijk joh..
Eenmaal in Den Dolder kwam de stagiaire van de gedragswetenschapper..: “Sorry, Mw kan niet aanwezig zijn”. Punt. Dat was het.
En ook de voogd liet op zich wachten. Omdat de notuliste ,  ex en ik wel aanwezig waren ( en wel meer dingen te doen hebben) zijn we toch maar begonnen.
Met de stagiaire als voorzitster. Gelukkig kwam de mentor van Emiel wel snel , maar niet voordat
ex het weer nodig vond een aantal rotopmerkingen te maken aan mijn adres. Hij durft wel als de voogd er niet bij is!! De held…

 

Ik ga niet eens meer herhalen wat hij ( tot 2 keer toe..later toen de voogd 3 kwartier te laat arriveerde zei hij het nogmaals) wist uit te kramen. Pijnlijk, onnodig en kwetsend. Maar ja…daarom is hij ook al 10 jaar mijn ex…

Ik heb tot 10 geteld…wel 100 keer.  Gelukkig nam de 2^de keer de mentor van Emiel het voor me op. Nadat hij op niet te misstaande wijze mijn ex wist te overtuigen van het feit dat hij, de gedragwetenschapper en de sociaal werker ALLE VERTROUWEN in mij hebben, en hulptrajecten betreffende de relatieverbetering tussen vader en zoon geen prioriteit heeft, bond ex in.
Zodra iemand zo begint te praten, valt ex stil…snapt ‘ie het niet meer. Zo leuk, want ik ga dan juist op het puntje van mijn stoel zitten! 😀

 

Zoals ik net al vertelde arriveerde de voogd 3 kwartier te laat. Had de verkeerde tijd in haar hoofd, kan gebeuren.
We hebben in sneltreinvaart  het dossier doorgenomen. En toen kwam het hoge woord eruit. Emiel komt eind Juli nog niet ‘vrij’. Hij doet het goed, het muntje begint te vallen bij hem. De cognitieve therapie begint in te kicken…maar hij moet nog veel meer ervaring opdoen om de geleerde technieken ook goed uit te voeren. Dus nog vaker naar zijn moeder waar hij leert omgaan met veel mensen 😛

En dus gaat voogd een verlenging ‘Gesloten Plaatsing’ aanvragen…voor een half jaar. Dus sowieso zit hij heel 2012 in Almata. Pffffffff……… Ik snap het wel..maar wat vind ik dit moeilijk!

Het gaat goed! Mijn bijzondere zoon blijkt toch een IQ van 100 te hebben 😛
Zei ik toch al… niks mis met die bovenkamer!… Maar ik ben zo benieuwd naar zijn EQ. Dat wordt mijn volgende projectje bij de voogd  😉

 

 

Gisteren mochten we 8 uur onbegeleid naar buiten. Al weken geleden had ik bedacht dat het een leuke gelegenheid zou zijn om naar de dierentuin in Amersfoort te gaan. De weersvoorspelling  gooide echter roet in het eten. Nou ja ..roet.. eerder wind en regen!  En ja, ik ben een watje, dus werden de plannen gewijzigd.
Het Beeld en Geluid- gebouw trok al een tijdje onze aandacht. Niet dat we nou zo vaak in die hoek zijn, maar regelmatig zie je tv-uitzendingen daar vandaan verschijnen. Volgens internet een prachtig gebouw, met interactieve toepassingen voor jong en oud!  …kaassie dus!

 

 

Om even voor 11 uur de auto in, om daarna om 12 uur bij Emiel te arriveren. We hebben nog even een kopje rechtop gedronken ( koffiezetapparaat bleek stuk te zijn) en Emiel stond al klaar en te trappelen. 
Beeld en Geluid zit inderdaad in een prachtig pand, ik kan niet anders zeggen. Heel bijzonder met al die kleuren!  Bij aankomst kregen we allemaal een plastic kinderringetje, althans, zo leek het.
Met dat ringetje kon je jezelf  aanmelden voor een virtuele tour door het Experience-gedeelte.  Allemaal zuilen waar je oude beelden kon bekijken, de geschiedenis van de Nederlandse televisie kon zien, of kon loungen met je eigen favoriete beelden. Van Bert Haanstra en Jochem Meijer tot alle sporthoogtepunten. Voor ons toch iets leuker dan voor de kleintjes, vooral J.J. de Bom..kindervriend. 😉 .. Iedereen heeft zich vermaakt…
Emiel vond een gedeelte waar je oude clipjes kon bekijken, dus die heeft denk ik wel 6 keer 50 Cent – In the club gedraaid. ( en ook geen verkeerde keuze 😉 )
Siebe heef zich enorm vermaakt in de VJ- booth, waar hij de be- en verlichting mocht regelen van een paar kinderen die helemaal uit hun dak gingen bij een karaoke-set in de Toppop ruimte!
De twee kleintjes keken ook hun ogen uit. Maar al snel was het 4 uur…tijd om op te stappen om naar de volgende verrassing te gaan.
Bowlen!

 

 

Het werd  tijd om de jongelui eens echt met zo’n bal te laten gooien, want dat WII-en kan iedereen :P.
Nou, Sydney heeft talent hoor!! Met die kleine vingertjes wist hij toch iedere keer de nr 6 bal tegen de pionnen te krijgen!!. Boy vond het allemaal even niet zo leuk, maar kreeg later toch de smaak te pakken.

 

 

Na het bowlen zijn we naar Italiaans restaurant Lorenza in Hilversum gegaan. Goed eten, en ook best grote ‘kinder’pizza’s. De jongens kregen die , zoals verwacht, dus ook niet op. En dat vind ik dan weer zo grappig van mijn kinderen….dan bèn je een keer uit eten, dan kàn je een keer iets kiezen wat je thuis niet op je bordje krijgt….kiezen mijn 2 oudsten zonen een pizza Hawaï !! Juist ja…lekker veilig..iets met boeren denk ik dan maar 😉

 

 

Uiteindelijk moest Marc nog pittig doorrijden om Emiel vóór 20 uur weer terug op de groep te krijgen ;-).

 

Het is een hele leuke dag geworden, waarbij ik Emiel (en Siebe ) wel een paar keer tot de orde moest roepen, maar hij luisterde !!!  Meteen… wat een aangename situatie. Geen discussies, geen achterlijk ADHD gedrag door alle kanten op te vliegen en alles te doen wat niet mag. Geen boze gezichten en geen geschreeuw. En vooral: geen gezeur! Hij kan het dus wel! Wat een resultaten als je bedenkt dat hij daar ‘nog maar’  3 maanden zit!
Over 2 weken mag hij 12 uur naar huis. Wel jammer dat wij hem zelf moeten halen en brengen…dat betekend 4 uur in de auto. Gelukkig is dat maar 1 keer, want als hij het zo goed blijft doen mag hij daarna 12 uur, maar dan zelfstandig met OV.  Fingers crossed!!

 

 

Emiel keek er al zo lang naar uit. Een paar uur zonder toezicht….even buiten de poort. En ondanks dat mijn lijf me vandaag hopeloos in de steek liet, zijn we natuurlijk gegaan! 🙂 Voor het eerst sinds hij op 14-10 werd ‘besloten’..
Na een oproep via Facebook en Twitter om suggesties heb ik besloten om via Slot Zeist, naar Bunnik te rijden.  De bedoeling was om ook nog even een stuk te wandelen, maar dat hebben we maar even gelaten. En 3 uur is toch wel heel kort hoor .. 

Er viel me veel op aan mijn grote zoon. Letterlijk, want hij heeft inmiddels zijn moeder ingehaald..qua lengte! Zo luisterde hij enorm goed, legde zijn telefoon weg toen ik zei dat ik het wel begreep dat hij even lekker aan het smssen was, maar dat ik het niet gezellig vond. Hij liep keurig naast me zonder van de ene kant van het pad naar de andere kant te vliegen, en herinnerde zich dat hij niet ‘nonchalant’ met zijn handen in zijn zakken mocht lopen.. (stoere houding..handen in je zakken, schouders omhoog en broek over de bilspleet) …dat deed hij dus NIET! Wat goed!! Ik moest wel lachen toen bleek dat bij het pannenkoekhuis http://www.theehuisrhijnauwen.nl een leuke speeltuin aangelegd was en mijn 14 jarige dolgraag even van de glijbaan wilde! Dat mocht, maar dan zou ik er wel een foto van maken. 😉  Na een kleine stilte besloot hij dat het dan misschien niet zo’n goed idee was 😛

Eenmaal binnen ( jeetje wat was het druk!! ) kregen we de kaart en ook toen wilde hij graag de kinderpannenkoek ..”Met Verrassing”.. Wat een lekker joch is het toch… hij koos uiteindelijk toch voor de pannenkoek met Ben & Jerry’s ijs. 
We waren net op tijd terug op de groep en hebben heel erg genoten van deze dag!

 

 

 

 

Dat was weer een lange dag. De term ‘sufgeluld’ heeft weer een nieuwe lading gekregen. Hoewel ik deze keer niemand van mijn visie hoefde te overtuigen… na 3 maanden woongroep snapt de gedragsdeskundige nu al wat ik bedoel. Best vlot.. na 4 jaar vechten!!
Later op de dag zelfs bijna letterlijk!! ( voor Emiel dan)

Vanmorgen om kwart over 8 de auto in .. snel Siebe en de tweeling naar school gebracht en daarna naar Heiloo gesjeesd. Om kwart over 9 werden we op de woongroep van Emiel verwacht voor zijn eerste evaluatie. Dat ging goed. Helaas was de voogd ziek, dus die heb ik niet gesproken. Ik weet dus nog steeds niet of hij op de wachtlijst staat voor de volgende woongroep. En omdat hij op school in groep 8 zit, en er een schoolkeuze gemaakt moet worden voor zijn vervolgopleiding,vind ik dat niet geheel onbelangrijk. Want blijft hij toch nog een jaar in Heiloo, verhuist hij volgende zomer naar Enkhuizen of gaat hij misschien wel naar Hoorn?

Maar goed, het evaluatiegesprek zelf viel me niet tegen. Bepaalde doelen zijn zelfs al behaald!  Zo kan hij zichzelf vermaken. ( ook al blijft het leuker vermaakt te worden.)
Hij helpt groepsgenootjes.. (zo had er eentje een lekke band.. Emiel bleef bij hem en heeft hem ook geholpen met de band weer te plakken).
Maar andere doelen blijven nog even staan. Zo blijft hij moeite houden met gezag, blijft hij met iedereen in discussie gaan en blijft zijn provocerende gedrag hem in de problemen brengen. En ook zijn dieet blijft een struikelpunt.
Het tweede gedeelte van het gesprek mocht hij erbij komen zitten. Een nieuw hoofdstuk voor mij! Maar ook dat deed hij best goed!
Natuurlijk vrat hij weer één voor één zijn nagels op, en kreeg hij rode vlekken van de spanning. Natuurlijk was alles wat de leiding en de gedragswetenschapper vertelde net niet helemaal waar.. natuurlijk was het allemaal net even anders.. Maar ik ben trots op hem dat hij zich zo goed staande hield tussen al die volwassenen.
Marc vertelde dat hij en Emiel aan het dammen en ganzenborden waren geweest, en dat de stenen zowaar op de speelborden waren blijven liggen.. al een hele vooruitgang als je naar hem keek vergeleken met een paar maanden geleden! Bij vader gaat hij ( met succes zo bleek) toch weer de strijd aan. Pa zegt nee, zoon zegt ja en pa gaat overstag…. Ach ja…

En toen kwam het gesprek op de ‘gestolen’ telefoon van zoonlief. Een vaag verhaal… zeg maar gerust een héél vaag verhaal!
Omdat Emiel alleen met ov naar huis mag, willen wij ( de groep, ik en paps) dat hij een mobieltje heeft. Nadat hij de eerste telefoon 2 keer in het water had laten vallen is die overleden ( gek hè?? ).
Hij kreeg van paps een nieuwe. Een vrij goedkoop toestelletje ( €60,= ) met een prepaidkaartje.
En die niet zo vlotte, blitse, met de nieuwste spelletjes en ringtones uitgeruste, internetloze telefoon is na 2 weken ‘gestolen’. En hij weet wie het gedaan heeft!!!… zegt hij….. Een klasgenoot zou de dader zijn, want die rende bij zijn tas vandaan!
Natuurlijk heeft school de vermeende dader erop aangesproken, maar die ontkend in alle toonaarden.
Wat ook niet voor hem pleit, is dat Emiel het er niet meer over gehad heeft. Het onderwerp zelfs doodzwijgt. Iets dat voor mijn zoon, met zijn impulsieve gedrag en ietwat rare ‘gewetensvorming’ heel bijzonder is!
Als ik mijn zoon inschat: Als die jongen echt zijn mobieltje gejat had, en nu ontkent… Als die jongen mijn zoon in de problemen had gebracht ( en dat had hij..paps was niet mild en begripvol ofzo voor zijn zoon en heeft ook al gezegd dat Emiel het complete aankoopbedrag van zijn zakgeld moet terugbetalen) dan had die jongen nu niet ongeschonden rondgelopen op school.
En niet dat ik daar dan trots op zou zijn, maar laten we wel zijn: Emiel heeft ODD en verminderd empathisch vermogen. NO WAY dat hij de dader niet allang al te grazen had genomen!!  En toen ik dat even zachtjes aan de gedragswetenschapper vertelde keek zij mij aan en zei: “Verdomd zeg… hij is hem dus echt gewoon verloren. Daar heb jij even een punt zeg!!”
Ja duh… ik ken mijn zoon een klein beetje maar hoor.

Het gesprek werd afgerond en vader moest meteen maar even melden aan Emiel dat hij het complete aankoopbedrag van de telefoon terugwilde. Niet handig pap!  Niet na zo’n spannend gesprek, niet voordat hij ’s middags op school zijn Nio toets moet maken!!! ( net zoiets als Cito)
Emiel ging dus best een beetje gestresst weg. En toen zag ik iets waar ik dus absoluut op in moest grijpen. Want wat flikt mijn lieve oudste zoon… terwijl hij dus net op zijn kop heeft gehad dat hij zijn mobieltje verloren was, wil hij wegfietsen met half uit zijn broekzak hangend zijn spiksplinternieuwe playstation portable!! Dus niet vriend!! Inleveren bij de leiding! Als je muziek onderweg wilt, pak je maar één van je 300 mp3-spelers!!

En toen kregen we weer even te zien waarom ik de keuze’s gemaakt heb voor Emiel.
Marc, paps en ik kregen even een kleine demonstratie: Hoe sloop ik fietsen in een schuur, een kast die daar staat en ga ik compleet uit mijn dak.  Schreeuwend, vloekend en tierend vloog hij die hele schuur door, en vloog even daarna naar binnen en naar zijn kamer. Gelukkig kon ik de leiding vrij snel uitleggen wat er gebeurd was, “Emiel ontplofte zojuist!!” en wat mijn reactie daarop was geweest. Zij stonden gelukkig volledig achter me en één van de meer ervaren dames is Emiel achterna gegaan. Wij moesten weg, en dat voelde zo dubbel!!
Aan de ene kant had ik zoiets: gelukkig, ik hoef dit niet meer op te lossen, ik hoef hem niet meer te kalmeren, ik hoef die strijd niet meer met hem aan! Maar aan de andere kant voelde ik me zo schuldig!!

We moesten weg, we hadden ook een afspraak op Emiel’s school. Ook daar hoorden we hetzelfde als wat we overal horen. Het is een geweldig vrolijke, drukke maar ook lieve jongen. Je moet hem héél erg kort houden, maar dan valt er gerust wel wat met hem te bereiken. Zijn Nio toets heeft hij dus vandaag gedaan, maar het voorlopig advies is vmbo- kaderberoeps gericht. Had ikzelf wel ingeschat… vader niet. Die wil hem op de praktijkschool hebben …

( Daar mogen ze leren vegen en schoffelen.. kunnen ze later zo instromen bij de sociale werkplaats! Dus niet he…  mijn zoon heeft echt veel meer in zijn mars! Wat dat aangaat lijkt hij gelukkig dus niet op zijn pa!!! ) 

Goedemiddag S.,

Ik stuur je deze mail ter kennisgeving, en ter opluchting van wat bij mij mijn emmertje weer doet vollopen.
Lange zin, maar het komt er in het kort op neer dat ik bemerk dat **** ** ****, mijn ex-partner en vader van Femke, Emiel en Siebe alweer niet constructief bezig is.

De ‘verdeling’ van de kinderen over de vakanties is altijd al een probleem geweest.
8 jaar geleden had hij geen tijd omdat hij toen werkte, maar tegenwoordig heeft hij dat nog steeds niet omdat hij zijn taken als prediker belangrijker vindt. Om even concreet te maken: Via de rechtbank is vastgelegd dat de vakantie’s evenredig verdeeld zouden worden. In de praktijk bleek dit nog een hele opgave te zijn, waarbij ik het meermaals ‘maar zo gelaten heb’ om de kinderen niet het gevoel te geven dat ze niet gewenst waren. En ik was tenslotte toch thuis…

De laatste jaren komt daarbij dat vooral Femke duidelijk heeft aangegeven dat ze liever niet naar haar vader toegaat. Dit is bekend bij LJ&R. Ook krijg ik de laatste maanden dat signaal van Emiel. Niet zozeer dat hij liever niet naar *** toegaat, wel dat hij liever bij mij is. ( Natuurlijk doet dit een moederhart goed om te horen, maar het geeft mij wel te denken! ).
Dit verteld Emiel mij zelf, maar ik heb dit ook eerder begrepen van de familie B. ( vorig pleeggezin) en van de leiding van de Hobbits. Het is zelfs zo dat zijn vorige mentrix Roos ( van de woongroep) mij duidelijk maakte dat Emiel het liefst de hele herfstvakantie bij mij was.
Omdat ik sinds 24 augustus zelf een baan heb gevonden voor 24 uur, verdeeld over 5 werkdagen per week, werd dat een beetje moeilijk.
Ook Siebe geeft op zaterdagochtend steeds meer weerstand als hij naar zijn vader zou moeten..

Zoals gezegd is het al jaren zo dat de kinderen in de vakanties meer bij mij zijn dan bij ***. De vorige voorjaarsvakantie waren ze niet bij ***, omdat hij moest ‘bijkomen’ van zijn huwelijk en de huwelijksreis.
Tijdens de zomervakantie is Femke helemaal niet naar haar vader geweest, Siebe alleen de weekenden dat hij ook “moest” ( zijn zijn eigen woorden) en Emiel is de eerste 3 weken op kamp geweest, toen 3 dagen bij zijn vader en de rest van de week bij mij.
Omdat hij per 3 augustus naar de Hobbits zou verhuizen is hij week 5 bij het pleeggezin geweest, ( in de tussentijd was Emiel ook 3 dagen extra bij mij omdat Siebe jarig was )
en de laatste week van de vakantie mocht hij wennen in Heiloo.
*** heeft op geen enkele manier aangegeven dat hij de kinderen meer zou willen zien, of gebeld oid terwijl hij de kinderen wel beloofd had een weekendje op vakantie naar Drenthe ( camping opa en oma) te gaan. Femke heeft na die eerst mededeling al gezegd: “Oh…dat gaat toch niet door… wedden?? Dat zegt hij alleen maar om ons te lokken.”

In de herfstvakantie was de afspraak dat Emiel evenredig bij mij en bij zijn vader zou zijn. Helaas… *** bleek te ‘ziek’ om voor zijn zoon te zorgen, en Emiel is dan ook alleen het eerste weekend bij hem geweest. Emiel was laaiend toen bleek dat zijn vader wel zijn werkzaamheden voor de Koninkrijkszaal en het predikingswerk kon uitvoeren.. Ik kon het hem niet uitleggen.
Ik heb er *** naar gevraagd en hij durfde te beweren dat hij de Mexicaanse griep had en dat de dokter gezegd had dat hij maar een beetje rustig aan moest doen.

Ook valt het mij ( en de leerkrachten) op dat sinds Emiel niet meer op de basisschool zit, *** totaal niet geïnteresseerd lijkt over de vorderingen van Siebe, of van Femke op het Clusiuscollege.
Ik heb erop toegezien dat hij alle keren dat er een ouderavond, 10- minutengesprek of wat voor nieuwe termen ze daarvoor bedenken, georganiseerd werd, hij daarvoor een uitnodiging kreeg. Hij heeft er geen enkele keer gebruik van gemaakt.
Nu moet ik zeggen dat gezien de schoolresultaten van de kinderen daar ook eigenlijk geen aanleiding voor was, maar gezien het vervolg van Femke’s schoolloopbaan ( om maar even een dwarsstraat te noemen) wel een wenselijk signaal naar de kinderen!!!

In oktober werd ik gebeld door Roos van de Hobbits. Zij wilde graag de Kerstvakantie vastleggen.
Omdat ik geen vrij kan krijgen, heb ik voorgesteld dat Emiel donderdag 24 dec in de middag naar mij toekomt, en maandag 28 dec ( of zondagavond..wat makkelijker is) naar zijn vader gaat. Ik moet ook Oudjaarsdag werken, dus heb ik gevraagd of hij dan rond een uurtje of 2 naar mij toekomt, en dat hij dan zondagavond, gewoon volgens omgang weer naar Heiloo zal vertrekken.
Komt in de praktijk neer dat Emiel dan 8 dagen bij mij is, en van maandag 28 dec t/m 31 dec ( 3.5 dag dus) bij zijn vader.
Omdat dan de 1ste week van de vakantie nog niet geregeld was, had ik voorgesteld of Emiel dan ook naar zijn vader kon gaan. Ik kan tenslotte geen vrij krijgen. Hobbits waren het daarmee eens.

Ik heb geprobeerd dit telefonisch vast te leggen met ***. Iets wat eigenlijk ijdele hoop is, de ervaring heeft geleerd dat hij helaas niet erg handig is met het invullen van agenda’s.
Gelukkig is hij zich hier ook van bewust, vandaar dat Emiel afgelopen weekend met een papiertje op de stoep stond waarop volgens *** de gemaakte afspraken stonden. Inderdaad stonden hier de data op, maar mij viel op dat hij niet ingevuld had waar Emiel de eerste week van de Kerstvakantie gaat doorbrengen. Hierop heb ik met pen dit veranderd, alsook wat kleine data-foutjes.
Op zaterdagavond 14 nov (!!), 21.45 uur, belde hij mij op met de mededeling dat hij de Hobbits zou vragen of Emiel de eerste week op de groep mag blijven. Hij is namelijk van mening dat hij het niet aankan als Emiel zo veel bij hem is.
Ik plofte.
Sorry.

Ik vind het bijzonder knap dat je 6 weken van te voren al weet dat je het niet aankan je eigen kind bij je te hebben.
Ik vind het ook moeilijk, maar ik heb ze alle 5, al de feestdagen. Maar ik bereid mij daar nu al op voor.
Maar ik vind het vooral rot voor Emiel. Want als zijn vader aangeeft dat hij niet mag komen, en ik moet werken ( en ik kan geen 2 weken vrij nemen, door de ‘ziekte’ van *** tijdens de herfsvakantie heb ik al met collega’s geruild zodat ik toen thuis kon zijn) dan zit de kans er dik in dat hij ”alleen” op de groep moet blijven. En dat doet mij heel erg zeer.

Natuurlijk kun je niemand dwingen, en ik zit er ook niet op te wachten dat de kinderen weer huilend binnenkomen omdat papa weer ontploft
Ik vind dat hij zich aan zijn taken onttrekt, maar op hetzelfde moment gaat mijn gevoel in spagaat, omdat ik weet dat alle 3 de kinderen liever bij mij zijn dan bij hem. Ook wil ik de kinderen absoluut niet dwingen naar hem toe te gaan, omdat ik weet dat de toch al broze relatie tussen hem en de jongelui dan helemaal onder druk komt te staan.

Ik weet dat je hier verder niets aan kunt veranderen, maar ik moet dit bij je neerleggen. Het ondermijnt weer het toch al zuinige contact.. Ik vind het heel moeilijk om niets aan de kinderen te laten merken, en ik bemerk bij mezelf steeds meer moeite om de acties en daden van *** ( of het gebrek daaraan) tegenover de kinderen te verklaren.
Nogmaals… omdat Emiel onverwacht in de herfstvakantie meer bij mij verbleef, heb ik al dagen moeten ruilen met mijn collega’s. Dit houdt in dat ik eigenlijk in de min sta, en dus de Kerstvakantie op kantoor moet zijn.

Dank je wel voor je tijd en de moeite deze mail te lezen.

Met vriendelijke groet,

Ik ben vandaag naar de leefgroep geweest waar mijn zoon vanaf volgende week gaat wonen!!  De Hobbits in Heiloo is een woongroep waar in totaal 10 kinderen wonen in de leeftijd van 8 tot 14 jaar. Ik wist al een paar weken dat hij daarnaar toe zou gaan, maar omdat hij zelf dat nog niet wist, hij ook een hyves account heeft en ik niet weet hoe raar een balletje kan rollen kon ik dat even nog niet delen. En ik heb wel meer gekkere dingen meegemaakt met het LJ & R en Jeugdzorg, dus ik ben voorzichtig geworden

Maar goed, vanmorgen was het eindelijk zo ver.. we gingen kijken hoe, wat, wanneer en waar, maar vooral.. hoe ziet het eruit, hoe is de leiding enz enz. Hij heeft een prachtige, ruime kamer.. met natuurlijk een bed, kledingkast, een eigen wastafel ( wil ik ook wel!!  ) en een wandvullende kast voor boeken, cd’s en eigen spulletjes.
Géén tv of pc op de kamer. Ze mogen er wel muziek maken/ draaien, maar binnen grenzen. Hij slaapt tegenover de badkamer met ligbad, iets wat hijzelf helemaal geweldig vind!!
Vlakbij zijn school ( 15 minuten  ) en zijn vriendje Max. Hij moet nu alleen in Heiloo op de trein stappen, dus de reiskosten zijn voor mij wel opgelopen. Maar alles beter dan Vlagtwedde, Groningen!!

Verder was het vooral een afstemmingsgesprek. En er moest wel even het een en ander afgestemd worden ja  .
Natuurlijk is zijn dieet heel erg belangrijk, maar ook belastend voor de mensen die voor het eten zorgen. Er zijn makkelijkere diëten, maar het is ondertussen zo dat hij echt lichamelijk ziek wordt als hij smokkelt. ( Maar daar komen ze vanzelf nog wel achter.. mijn zoon kennende  )
Ook zijn er afspraken over de omgangsregeling en belmomenten. Eigenlijk veranderd daar niet zoveel in. Hij blijft 1 keer in de 3 weken thuiskomen en ik bel om de week.
Verder moesten wij ( ex en ik) veel formulieren, machtigingen en akkoordverklaringen tekenen. Toch een raar gevoel dat je een papier moet ondertekenen waarin je toestemming geeft dat leiding met je kind naar het ziekenhuis mag in geval van nood.
Natuurlijk mag dat!!.. Sterker nog.. ik zou uit mijn vel klappen als je dat niet deed!!

Maar zowaar… terwijl ik er vorig jaar bijna letterlijk de 3de wereldoorlog om gevoerd heb met ex, tekende hij nu zonder morren dit soort toestemmingen!! Ik viel bijna naast mijn stoel van verbazing. Ik had eigenlijk verwacht dat hij daar wel met zijn “eisenlijstje” zou zitten, maar het enige dat hij bij zich had waren een paar redelijk algemene foldertjes over Jehova’s getuigen en hun leefregels.
Hij maakte er ook helemaal niks van toen ik meldde dat Emiel alle verjaardagen en feestdagen in principe bij mij is.  Normaal eist hij dan dat Emiel andere dagen extra bij hem is, maar ook dat gebeurde niet eens
Ook eiste hij niet dat Emiel dagelijkse Bijbelstudies moet maken.. iets wat hij in de pleeggezinnen wel deed. ( Niet dat Emiel zich daaraan hield, maar het gaat om het idee)
Kortom verliep het gesprek veel soepeler en comfortabeler dan ik ooit meegemaakt heb. Het kan dus wel!

Ja, ik ben gelukkig. Ik heb eindelijk na ruim 7 jaar ellende en vechten het gevoel dat het echt goed met me gaat. Mijn zoon op de plek waar ik hem eigenlijk 4 jaar geleden al wilde hebben, mijn andere kinderen in goede gezondheid, ik ondertussen 10 kg lichter en een lieve ( zeg maar gerust hele lieve) vriend rijker.  Het klikt gigantisch goed tussen alle 5 de kinderen en Marc en het is leuk om te zien hoe hij groeit in zijn rol. En ik krijg eindelijk rust in mijn lijf.. zoals gezegd : het sporten gaat steeds lekkerder, mijn dieet is nu volledig ingesleten en is geen strijd meer. En al die vage klachten waar geen arts iets mee kon, beginnen langzaamaan te verdwijnen.
Ik verzamel beetje bij beetje weer leuke, lieve mensen om me heen.. iets wat ik de laatste jaren zo gemist heb!! Ik was zelf ook ( te??) druk met mijn kinderen, maar ik heb ook gemerkt hoeveel vriendinnen het kost als je een ‘foute’ partner hebt. Gelukkig is dat nu totaal niet aan de orde  Ja.. ik ben gelukkig!!

Maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend!
Het heeft toch voordelen: wéér een nieuwe voogd! De 4de in 3 jaar tijd, maar deze weet van wanten. Zo kort door de bocht als ons eerste telefoongesprek was, zo is ze ook ‘in het echie’.

Blijkbaar heeft ze zich ingelezen, en heeft daarna de ‘oude’ voogd opgebeld met de vraag: “Zo, ik ken het dossier, maar hoe zit het nu echt??”

‘Oude voogd’ belde mij vanmorgen op. Vanaf haar privénummer wilde ze graag afscheid van me nemen, en mij persoonlijk vertellen waarom ze er zo acuut mee gestopt is. Het werd een emotioneel gesprek, maar ik geef haar volkomen gelijk. Ook als Jeugdbeschermer wordt het werken je in Nederland compleet onmogelijk gemaakt. En als je dan zelf ook 2 jonge kinderen hebt… .. We hebben afgesproken dat ze nog wel meekomt als ik het kennismakingsgesprek heb met de nieuwe voogd.

Maar goed! Ik heb haar toch nog even gevraagd waarom ik niet eerder op de hoogte ben gebracht over de “Groningen-plannen”.
Daar was haar antwoord kort en bondig op: “Omdat ik het er absoluut NIET mee eens ben, en deze oplossing dan ook niet accepteer van Parlan.”  ( Parlan is de pleegzorgverlener, zij moeten een geschikt gezin of instelling zoeken).
Ik vind dat ze hem dichterbij dan ook wel kunnen plaatsen, maar eigenlijk wil ik gewoon dat hij in een pleeggezin komt. En ik wist hoe jij zou reageren.. dit pik jij ook niet”.

Hehe, dat klopt dus inderdaad… Gelukkig heeft de oude voogd ook de nieuwe ervan kunnen overtuigen dat dit een ronduit belachelijk plan is. De nieuwe schijnt gisteren dus al contact te hebben gezocht met Parlan , en ons contactpersoon daar een aantal suggesties te hebben gedaan.
Er zijn toch genoeg zorginstellingen in Noord-Holland!! Kom op zeg!!

Zelf heb ik er ook maar weer een mailtje tegenaan gegooid.. Net doen alsof mijn neus bloedt, en contact gezocht met Parlan, met het verzoek of ze mij op de hoogte wilden brengen over de laatste ontwikkelingen.
Ook heb ik een aantal suggesties van instellingen neergetikt die volgens mij best in aanmerking zouden kunnen komen. Nog geen 5 minuten later had ik mijn contactpersoon van Parlan aan de telefoon!! Het kan dus WEL

Ze heeft beloofd er verder naar te kijken, en samen met de voogd gaat ze half mei ( als zij terug is van vakantie) om de tafel om spijkers met koppen te slaan. Want dat Emiel vóór 1 juli gaat verhuizen staat vast.

Gisteren is mijn ex ( de vader van de 3 oudsten) hertrouwd.
Geen gezellige dag, als ik de kinderen mag geloven. Emiel was er ook, en die was ( zoals te verwachten) onstuitbaar en weer erg handtastelijk en dwars. Ook heeft Femke knallende ruzie gehad met haar vader. Erg gezellig dus (NOT) en ze heeft dingen zien gebeuren en gehoord uit de mond van haar vader, die haar laaiend maakten. ( Volgens hem is zij er de schuld van dat Emiel weer gaat verhuizen)  Op mijn aandringen heeft ze dan ook contact gezocht met de voogd. Ze hebben officieel niets meer met elkaar te maken, maar ergens anders kan ze niet terecht.
Zoals te verwachten viel, was voogd weer eens niet aanwezig. Gebeurt wel vaker…..

Vandaag werd ik teruggebeld door een voor mij onbekende dame. Ze stelde zich netjes voor en vervolgde met : en ik doe nu de zaak Emiel de Ligt. PARDON?? Dat is dan al geen goede binnenkomer bij mij…mijn kind is geen zaak!!
Ze voelde zelf ook wel dat dat geen goed begin was. Ze verontschuldigde zich want ze had zich nog niet ingelezen in Emiel’s dossier, maar ze belde omdat er een berichtje lag dat Femke gebeld had.
Tja..die zit nu op school, en nee, die kunt u niet op haar mobiel bellen dus. Jazeker kan ik u tot bepaalde hoogte vertellen waarom Femke belde, maar ik heb liever dat ze dat zelf verteld. Ze heeft toch al zo het gevoel dat haar verhaal er niet toe doet bij haar vader en instanties. Jazeker kan ik vragen of ze haar verhaal kan doen via mail, als dat de kortste lijnen zijn tegenwoordig….

Nieuwe voogd wist nog wel even tussen neus en lippen door te melden dat Emiel toch in Groningen in een instelling geplaatst gaat worden.. WAT???
Ik had weken geleden wel die ‘roddel’ gehoord, maar dat was allemaal nog lang niet zeker. Nu blijkbaar wel. Goh…en moeder hoort het weer eens als laatste?? Tja natuurlijk, want hoe moet je een moeder zonder auto, gaan vertellen dat haar zoon aan de andere kant van Nederland geplaatst gaat worden? Letterlijk tegen de Duitse grens aan.
Hoe en wat het nu verder gaat weet ik niet… Nieuwe voogd gaat zich eerst inlezen en zal dan een afspraak maken voor een kennismakingsgesprek. Dan zal ik meer horen..

Vind iemand het gek dat ik de zon ff niet meer voel, en dat ik weer helemaal koud en verdrietig ben?? Ik wil schreeuwen, vechten, janken …ik wil NU naar hem toe en hem ophalen en op zolder verstoppen zodat NIEMAND meer met hem kan sollen.  Waarom nou zo ver weg…is hier in de buurt niets?? Ik gaf toestemming om eventueel in Friesland ( beetje deze kant graag) en eventueel in Flevoland te zoeken naar een plaatsje…niet in Duitsland!!!Mijn zoon… zo ver weg. Maar je bent in mijn hart hoor jongen!!!!!

Helaas.. het gaat niet goed met Emiel. Ik heb vandaag een niet zo leuk gesprek zeg maar gerust kutgesprek gehad met de voogd van Emiel.
Ik had zelf vorige week al mailcontact met pleegvader: het ging thuis en op school helemaal niet goed. Emiel heeft nu zijn laatste officiële waarschuwing aan zijn broek. Nog eentje en hij wordt van school geschorst

Ik had al zo’n gevoel de laatste tijd. Dat lieve ondeugende sprankeltje in zijn ogen is weer weg. Hij voelt zich niet goed, hij voelt zich alleen. En logisch ook.

De school heeft aangegeven dat ze hem graag psychologisch onderzocht willen hebben. Want hij schijnt met zichzelf overhoop te liggen, en vooral met de geloofsovertuiging van vader ( Godver waar heb ik dat meer gehoord??? Volgens mij 4 jaar geleden toen de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek deed naar de kinderen???)
Maar goed, het schijnt dat Emiel gezegd heeft dat hij geen zin meer heeft in school, omdat volgens papa toch de Apocalyps nadert  ( PARDON???? Dat wóórd alleen al…’t joch is 11 !! ) tja…en waarom zou je dan je best nog doen??

Ik kan het me nog voorstellen ook dat hij zo denkt. Voogd kwam haar verhaal doen, want zij wil dat onderzoek wel, maar heeft wel onze toestemming nodig. Nu ze mijn zegen heeft, kan paps nee zeggen tot hij een ons weegt, maar dan overruled ze hem. Ik heb wel aangegeven dat mijn sterke voorkeur uitgaat naar een onderzoek door het Triversum ( Psychiatrisch kinderziekenhuis in Alkmaar) omdat hij daar natuurlijk al eerder tegen het licht is gehouden. Ze kennen hem daar. Maar ja…daar zal wel weer een wachtlijst zijn van hier tot Maastricht

Voogd vertelde ook dat een perspectief biedend gezin niet in Friesland gevonden gaat worden. Pleegzorg Friesland wil niet eens zoeken!! Hier in Noord-Holland is geen gezin te vinden, daarom had ik voorgesteld om ook in Friesland en Flevoland te zoeken. Friesland heeft gewoon gezegd dat ze niet van plan waren kinderen van buiten de regio op te vangen. Of het moest een netwerkplaatsing zijn, ..dan wilden ze wel bemiddelen. ( een netwerkplaatsing is bijvoorbeeld als ik familie of vrienden in Friesland zou hebben, waar hij dan in huis geplaatst zou worden). Weer een boek dicht dus.

Ik weet het ff niet meer.  Zoals ik mezelf oppepte met het blogje: “Houden van..” over loslaten en zo…zo sterk heb ik het nu het gevoel dat ik mijn zoon laat barsten.
Maar ik KAN niks meer voor hem doen. Met hem praten heeft totaal geen nut, omdat dat zijn onzekerheid en zijn loyaliteitsconflict alleen maar aanwakkert!!
School is klaar met hem ( logisch..na een poging tot brandstichting en inbraak in de directiekamer) .. de enige die nog echt voor hem gaat is zijn juf.
En ik merk dat pleegouders ook aan het einde van hun Latijn zijn. Ze mopperen steeds meer..hij krijgt steeds vaker straf.

Hij moet eigenlijk naar een perspectief biedend gezin…ergens waar hij tot zijn 18de mag blijven. Een instelling of een gezinsvervangend tehuis is absoluut geen optie, omdat hij niet met leeftijdsgenoten kan omgaan, en zeker weten de strijd aangaat met leiding.

Gadverdamme…en dan net wéér die reclame van Pleegzorg…dat ze gezinnen zoeken voor kinderen ‘waarvan de ouders het even niet redden’… GODVER!! Zoek liever gezinnen die het aan kunnen kinderen met een verstandelijke beperking op te vangen!! Want kindjes waar niks aan mankeert, die zijn zo geplaatst hoor..geen enkel probleem. Maar mijn kind kan nergens naartoe…zelfs niet meer naar huis.

En na de downs volgen vanzelf de ups weer ..Leven moet je leuk maken, en dat lukt me prima!!
Allereerst het goede nieuws dan maar?? De OTS van Femke en Siebe wordt NIET verlengd!!
De voogd heeft geen aanleiding gezien om het in stand te houden, dus de kinderrechter zal gevraagd worden de boel te ontbinden.
Na 2 jaar ben ik dus weer een goede moeder
Klinkt raar, maar ik heb wel een hele tijd gehad dat ik behoorlijk aan mezelf twijfelde..ondanks dat ikzelf wel beter wist.
De OTS is uitgesproken omdat ( zoals de meeste eigenlijk wel weten) paps z’n handjes iets te los had zitten. En hij bracht zijn geloofsovertuiging nou niet bepaald kindvriendelijk over. “Hij die zijn kinderen liefheeft, tuchtigt ze” nam hij wel heel serieus..
En ik was in die tijd een beetje overspannen…  klein beetje maar hoor

Het is goed geweest zo. Ik heb ondanks al mijn gemopper ook een hoop steun ontvangen. En ook de kinderen zullen het op een bijzondere manier wel missen. Want dit betekend dat ook Netanja niet langer mijn gezinscoach zal zijn.
Mijn praatpaal en steunpilaar in alles ( over de kinderen, financiële zaken, mijn toch wel behoorlijk hectische verleden ,en gewoon dom lullen ) gaat gewoon per 1 oktober stoppen. Dat is dan weer een down-side
Maaaar..dit houdt ook in dat ik geen verantwoording meer hoef af te leggen, dat ik niet meer het gevoel hoef te hebben dat ‘iedereen’ me in de gaten houdt en dat ik nergens meer heen hoef voor hulpverlening, – of evaluatiegesprekken!!
En die stempel is eindelijk van me af
Wat een rust !! ( Behalve dan voor Emiel, maar die zal sowieso tot zijn 18de onder toezicht blijven staan..)

Hulpverlening zal aan mij op vrijwillige basis worden voortgezet door BJZ. Paps krijgt nog wel gedwongen hulpverlening. Was hij niet blij mee, Femke en ik wel
Siebe vroeg zich wel af of het nou goed of slecht was.. Toen ik zei: voor jou slecht, want we gaan nu niet meer op vakantie ( aangeboden door LdH) en je krijgt geen cadeautje meer van de Sint ( ook van LdH) vond hij het maar niks.

Dan raar goed nieuws.. want door het overlijden van mijn oma is wel het contact met de familie verbeterd! Zoals vaak met overlijden van familie denk ik.
Maar bij ons was het zo ‘raar’ dat wij de avond voor de begrafenis een pyama-party hebben gehouden in de nachtponnen van oma. Het klinkt heel bizar, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik in jaren niet zo de slappe lach heb gehad..Foto’s volgen nog ( hint tante Lenie!!).
En de volgende dag na de begrafenis zijn we weer met z’n allen naar het huis van mijn tante gegaan. Koffie kwam ons ondertussen allemaal de oren uit, het was tijd voor een borrel..en toen hebben we met z’n allen een waterpijp gerookt. Dat had ik nog nooit gedaan, en ook mijn zusje en andere familieleden waren wel nieuwsgierig  .
Wederom lol alom… een hele bijzondere, rare dag. Maar onvergetelijk

En dan Black afgelopen weekend!!
Wat een feest!! Jammer dat de media zo negatief was, want wat was het mooi, goed geregeld en wat was er een geweldige sfeer!!
Kinderen waren allemaal goed onderdak, dus zaterdag ben ik eerst op mijn gemakkie naar de kapper geweest.. dat is al heerlijk.
’s Middags Angela opgehaald, samen koffie gedronken, lekker gegeten en voorpret gehad, en toen kwamen Philip en Rianne ons ophalen. Mooi op tijd bij de Arena, waar we de rest buiten al tegenkwamen.
Nog een hele toer om binnen te komen met de lift, want al die trappen op ging ik niet redden
Ik ga niet elke artiest apart beschrijven, dat is al genoeg gedaan, maar mijn persoonlijke hoogtepunten waren toch Headhunterz, Showtek natuurlijk en Black in Time.. een eenmalige happening met 10 geweldige dj’s die heerlijke oude meuk draaiden..
En Jootje Dextrootje hield het goed vol op de tribune in vak 120  . Natuurlijk voelde ik mijn knie halverwege de avond al flink tokkeren, maar dat had ik er wel voor over.
Ook erg jammer dat ik niet mee kon stampen met Evil Activities en Noize Suppressor ( vraag maar niet.. die vallen onder de categorie teringherrie  )
Maar ik ben prima geholpen en verzorgt door Pascal en Philip…nogmaals mijn dank

Stil ben ik, terwijl ik het van binnen uitgil!!!
Ik dacht dat ik er aardig aan gewend was ondertussen.. om niet gehoord te worden. Gewend aan het gevoel dat er niet naar mij geluisterd wordt. Gewend aan het gevoel om vergeten te worden. In ieder geval ben ik niet belangrijk genoeg om rekening mee te houden.

Klinkt misschien heel zielig, maar vertel maar eens hoe ik me anders moet voelen!

Ik kreeg gisteren telefoontje van de voogd van Emiel.
Eerst nog poeslief hoe het allemaal ging… koetjes en kalfjes en ik begon al nattigheid te voelen: Jij belt niet ‘zomaar’…
Eh.. Jolanda..ik bel je om het volgende…
En ik nog met mn grote bek: ‘Goh, begint nu het officiële gedeelte??’
Eh..ja… ik belde even om te vertellen dat Emiel morgen NIET verhuisd. Pleeggezin 2 was er niet van op de hoogte dat hij niet meteen op zijn nieuwe school kan beginnen, en ze moeten allebei werken vrijdag. Dus Emiel verhuisd zaterdagavond.
Pleegouders van gezin 1 brengen hem, en jullie aanwezigheid wordt niet op prijs gesteld, want dat vind gezin 2 te druk worden..

En hij kan dinsdag pas op zijn nieuwe school komen, want dan is zijn leraar aanwezig. Die is er vrijdag en maandag niet, en ze willen hem niet ontvangen als er een vervanger voor de klas staat.
(Oke, kan ik begrijpen, maar dat betekend dat mijn zoon weer een dag school mist. En hij heeft al een gigantische achterstand en wordt niet voor niets teruggeplaatst naar groep 6!!)

OP mijn vraag waarom ik niet meemag naar Alkmaar om mijn zoon weg te brengen komen allerlei vage uitvluchten, waarvan je op je klompen al aanvoelt dat het ter- plekke- bedachte smoezen zijn. Eerst vond gezin 2 het te druk, toen was er ruimtegebrek ivm auto’s, maar toen kletste ze d’r mond voorbij.
Exlief heeft een flinke woordenwisseling gehad met pleegmoeder 1 , en zij is helemaal klaar met hem. Wil ook geen contactmomenten meer… en bedankt he!!
WEDEROM heeft hij met zijn grote bek iets verpest voor mij. Want als je nou mocht denken dat een ruzie tussen hem en pleegmoeder geen gevolgen voor mij mag hebben, heb je het verkeerd.
Zodra hij ergens van uitgesloten wordt, gebeurd dat voor mij ook!! Omdat meneer anders helemaal herrie gaat lopen schoppen..
Ik ben er zo klaar mee..anderen verpesten het contact tussen mij en mijn zoon..en ik kan er niets tegen doen
Ik kan mn bek wel lostrekken, maar dan gooi ik mijn eigen glazen in. Bijvoorbeeld over het feit dat ik het BELACHELIJK vind dat een kind door zijn pleegouders naar een volgend gezin wordt gebracht. Dat hoort de voogd te doen!! ( of de ouders, maar dat is in ons geval geen slim idee…ik en Rien in 1 ruimte, zonder politie erbij  )
Maar ja..vrijdag is haar vrije dag..en maandag ‘heeft ze geen tijd’

Dus heb ik daarna pleegmoeder 1 opgebeld, met de vraag of ik dan Emiel mag helpen zijn spullen in te pakken.
Ik mag niet mee hem wegbrengen naar zijn nieuwe plek.. ik heb hem voor zijn verhuizing niet meer bij mij thuis, dus dan vind ik dat geen rare vraag..
“Nee hoor, Emiel is al klaar met inpakken..en de last-minute- dingetjes kunnen toch pas op het laatste moment. En je hoeft je geen zorgen te maken dat Emiel het idee heeft dat je hem laat vallen of vergeten bent, want je staat nog steeds bovenaan zijn lijstje…”

Snapt ze nou niet hoe ik me voel?? Of ben ik te overdreven..moet ik het loslaten..

En dus ben ik maar stil…schreeuwen helpt niet
( maar het muzieknummer wat ik nu op mijn profiel heb staan werkt wel lekker om af te reageren

Ik hoop trouwens wel dat mijn volgende logjes wat leuker worden hoor… nog ff en ik ben echt een zeikwijf…( jaja…kom maar op met de leuke opmerkingen  )

En ja hoor..vandaag was weer zo’n dag

De voogd van Emiel belde.. Emiel had vragen over zaterdag..als hij zijn verjaardag bij mij viert. Na daar antwoord op gegeven te hebben, had ik nog wat vragen voor haar.

 

 

Helemaal op mijn praatstoel vroeg ik haar hoe het mogelijk was dat Emiel boos op mij is, omdat ik hem ( in zijn ogen) telkens vergeet te bellen. Blijkt dat er nu met vader afgesproken is dat hij elke week mag bellen.

En dat weet Emiel dus ook. Was de voogd alleen ff vergeten aan mij te melden. Dus ja, als ik dan maar 1 keer in de 2 weken bel, en papa elke week… dan krijg je scheve gezichten

Eerst beweerde de voogd nog dat ze dat wel aan mij gemeld had, maar helaas voor haar.. Ik bewaar alle mailtjes en zeker die van haar!!

Ik heb haar dus haar eigen mail voorgelezen en toen werd het haar duidelijk dat ze inderdaad niks gezegt heeft over de frequentie van het bellen….vond ze niet leuk

Jammer dan.

Ik ben allang al blij dat ik nu eens bewijs had..want meestal hebben we onenigheid over dingen die telefonisch ‘geregeld’ zijn.

 

Maar goed, ik had nog een paar vragen.. Of er nu al wat bekend was over Emiel’s volgende pleeggezin -plaatsing.

Want hij zit nu al 6 maanden in hetzelfde crisisgezin. En die hebben aangegeven dat het per 31 maart klaar is. ( Logisch..crisisplaatsing duurt normaal een maand, en hij zit er nu al 6 )

Een perspectief biedend gezin is er nog steeds niet.. plaatsing in een instelling is ook niet zomaar voor elkaar, dus besloten is nu dat hij naar een gezin in Alkmaar gaat.

 

Wéér een nieuw gezin..wéér een nieuwe school.. wéér al zijn vriendjes kwijt..

En voor hoelang deze keer?? Niemand die het weet…maar ik mag niks vragen, niks regelen…behalve zijn verjaardag dan..

 

Dat is dan ook het enige dat ik nog voor hem kan doen, dus bij deze, ken je mij en/of Emiel persoonlijk: Kom gezellig langs zaterdag…het moet een onvergetelijke dag worden!!!

Hallo allemaal,

Ik heb besloten te gaan verhuizen. Het is vast wel opgevallen dat ik niet meer log, en daar heb ik natuurlijk zo mijn redenen voor.

Ten eerste is mijn leven wel heel erg veranderd natuurlijk.. Na de verwondering van de zwangerschap en de eerste 3 jaar met de tweeling , en alle zorgen rondom Emiel, het redelijke stabiele leven als keurig samenwonende vrouw ( en een heleboel ander gezeik met exen ) hoop ik dat ik nu eindelijk een beetje rust gevonden heb.

Want het gaat goed met me..de eerste examens zijn achter de rug en ik ben tot nu toe voor alle vakken geslaagd met negens * trots trots*.
Het gaat goed met de kinderen.. de winter raakt weer wat voorbij dus ook alle medische dingen raken weer wat achter ons ( hoop ik!!!)

Maar ik zal het loggen gaan missen..daarom heb ik besloten dat op Hyves te gaan doen. Lang niet zo leuk als hier, maar wel beheersbaarder. Want op Hyves kun jij beslissen wie je logs zien en ( nog belangrijker ) wie niet!! Bijvoorbeeld  exen die niks met hun kinderen te maken willen hebben, maar wel jou in de gaten houden ;))

Nadeel is wel dat je je dan even moet aanmelden bij mij zodat ik je kan toevoegen en toestemming kan geven 😀
Dus, mocht je mij af en toe willen blijven lezen, mail me even, dan geef ik je mijn hyves-adres ..

PS..Anja, Dank je wel voor je verschrikkelijke leuke kaartjes naar aanleiding van de verjaardag van de tweeling 😀 *knuffel*

Soms wil je even gillen…maar je weet dat toch niemand je hoort.
Emiel, mijn lieve kleine, grootste, heerlijke, spontane etterbakkie.
Hij woont sinds begin september in een crisisgezin. Eindelijk..mag ik wel zeggen. Want die 2 jaar dat hij bij zijn vader heeft gewoond hebben hem nou niet bepaald rust gegeven.

Ik noem dit maar even ( ivm de privacy) gezin 1.  Mensen die jaren geleden een pleeghuis hebben gerund. Even er tussenuit zijn geweest, maar nu weer crisisopvang doen. Ik had er eerst moeite mee ( welke ouder niet) maar dat was vooral de manier waarop de dingen toen gingen.
Ik werd als allerlaatste op de hoogte gebracht waar Emiel terecht zou komen( nog geen 10 km afstand, en help..2 huizen naast mijn zusje!! ), en toen ik doorvroeg, bleek dat paps en de voogd van Emiel al bij hen op huisbezoek geweest waren. ( terwijl ik dus niet eens wist waar hij zat).Maar goed, dat is voor zover mogelijk uitgepraat, en Emiel zit daar prima op z’n stek. Ik kan het  goed vinden met pleegmoeder 1 en ook qua opvoeding zitten we gelukkig op 1 lijn. Emiel kan ons niet uitspelen ;-)..

Door de uithuisplaatsing is helaas wel de bom ontploft op school. Emiel woonde redelijk dichtbij, dus hij kon gewoon naar zijn oude school blijven gaan.  Achteraf toch niet zo’n gelukkige keuze, want hij kreeg het letterlijk met iedereen aan de stok. Klasgenootjes, andere leerkrachten.. met als tragisch dieptepunt een aanvaring op het schoolplein, waarbij hij 2 juffen flink heeft geslagen. Emiel werd uit de klas gezet, en mocht alleen nog tussen 9 en 12 uur op school komen..bij de kleuters.
Een onhoudbare situatie, want daar deed hij natuurlijk helemaal niets meer!
Maar ja, wat is wijsheid? Laat je hem op school zitten, en hoop je op een snelle plaatsing in een definitief pleeggezin en zoek je dan een nieuwe school? Of zoek je eerst een andere school, met het risico dat hij in 1 schooljaar op 3 scholen komt te zitten?? Want je zult zien dat er dan plotseling een gezin beschikbaar is.. En dat verhuizen is iets wat voor mijn ODD-ertje een drama is :-S

Oke.. op de oude school ging het niet meer.. er is nog steeds geen zicht op een ‘perspectief biedend gezin’ ( zo heet het tegenwoordig).

Dus Emiel moest naar een andere school.. dat ging  ook wat moeilijk. De school in zijn ‘nieuwe’ woonplaats wilde hem niet hebben. Ze hadden geen mogelijkheid om hem te begeleiden met zijn specifieke problemen. Een nabij gelegen school wel, maar dat was een Christelijke school.. en toen ging ‘Jehova’s Getuige-papa’ weer eens dwarsliggen.. Hij ging er absoluut niet mee akkoord dat Emiel daar naartoe zou gaan..ookal is het tijdelijk. Grrrrrr
Dus dat probleem was ook niet opgelost. Want Emiel kan nou eenmaal niet normaal op de fiets naar school..hij is een gevaar op de weg.

Vorige week ( toen ik net thuiskwam met de jongens uit het ziekenhuis) lag er een briefje op tafel. De dame van Pleegzorg had gebeld, en of ik even terug wilde bellen.
Tuurlijk!! Mijn eerste gedachte was: YES!!  Een gezin voor Emiel!!!
Niet helemaal.. de vader van Pleegmoeder 1 lag op sterven, en met de Kerstvakantie voor de deur kon Emiel niet daar blijven. Hij kan wel terugkomen, maar pleeggezin had ff wat anders te doen.
Jeetje..ja natuurlijk..alle begrip voor.. dus de dame vertelde dat ze al een ander gezin gevonden had in Alkmaar ( let op..dit is Pleeggezin 2 voor het gemak) en dat Emiel daar de volgende dag naartoe zou gaan.
Het is niet voor niets crisis..dus met je verstand begrijp je het, maar je gevoel begint alweer te borrelen.

Volgende dag: telefoon…weer van de dame van Pleegzorg.
Ehm… gezin 2 gaat niet door, maar we hebben gezin 3 bereidt gevonden hem op te vangen voor 2.5 week….  en hij zit daar al hoor, ik heb hem vanmiddag al gebracht.

WAT?????  Ik weet het weer eens als laatste??
Ik begin me echt af te vragen wat ik verkeerd gedaan heb.
Ik ben degene die aan de bel getrokken heeft bij het AMK, de Kinderbescherming, Jeugdzorg, GGZ, Riagg…noem maar op! Het gaat niet goed met mijn zoon…HELP!! Dan wordt er een onderzoek ingesteld en krijg ik gelijk…er is wel het een en ander mis met mijn zoon. Hulp komt maar mondjesmaat op gang..als het al komt ( wacht nog steeds op de IAG-er!!!!!!  al 2 jaar)
Vader ligt op alle mogelijke gebieden dwars, houdt zich niet aan afspraken en wordt toch steeds overal als eerste bij betrokken.
Ik heb helaas moeten vaststellen dat het er verdomd veel op begint te lijken dat IK de ‘bad-guy’ ben!! Ik hoor alles als laatste, heb alleen nog maar ja en amen te zeggen..en luisteren is voor de instanties ook erg moeilijk..

Oke..ademhalen.. niet opgeven.. het is voor Emiel!! Je kunt al zo weinig voor hem doen, blijf dan tenminste vechten!!
Maar dan… Vrijdagmiddag op school.
Ik ga Siebe ophalen.. ik had ook nog wat afwas van de school .( leuk, die Kerstdiners :p).
Zie ik opeens Emiel, met een groot dienblad met Kerstkransjes voorbij komen.
"Hee man!!, ben jij aan het doen??"
"Uitdelen mam!! Wil je er ook eentje? Pak maar hoor!!  Pak er maar 2 "
Ik zie dat er papiertjes in de gaten van de kransjes zitten. Ik rol ze open en lees:

1: Hoi kinderen, Ik vind het jammer dat ik weg ga. Ik heb het leuk gehad. Ik hoop dat jullie een goed schooljaar krijgen. Het was leuk om bij jullie in de groep te zitten. Ik zal jullie missen. Ik kom zeker nog een keer langs.     Groetjes Emiel.

2: Hoi juffen. Ik ga naar een andere school die heet speelwagen. Ik zal jullie missen. Ik kom zeker nog wel een keer. Jullie waren goede leerkrachten. Ik vond dit een fijne school. Ik vond het erg leuk.    Groetjes Emiel.

Ik zak door de grond. Mijn kind naar een andere school. Ik weet van niks. Ik lees het nu, omdat ik toevallig mijn zoon nog op school tref. Puur toeval dat hij er nog is… Mag ik ff gillen?
En dan Siebe..die komt uit de klas met een in-wit gezichtje.. Mama, Emiel gaat van school!!!
Ja man…dat leest mama ook net.. :-S

En bellen en iemand ter verantwoording roepen helpt dan niet..want het is vrijdag, en iedereen is al naar huis…….. Wanneer word ik nou eens netjes behandeld??? Fijne Kerstdagen he!!!!