Alsof er duizend tranen
Net niet kunnen maar wel willen
Ze benemen mij de adem
Want het zijn er veel te veel

Maar het kan niet
Er zijn mensen
Die zelfs lachen van plezier
Ik wil nu niet huilen
In elk geval niet hier

Ik verlang nu zo met al mijn tranen
Naar een plek voor mij alleen
Een plek waar ik kan bulderen en stampen
Waar ik kan sidderen en dampen
Ik zal ze eindelijk laten gaan
Eén voor één en traan voor traan.

Tranen voor iets wat je zei
van wat nooit was en van voorbij
De tranen voor wat er niet meer is
voor alles wat ik nu zo mis

Het is zo vrolijk om mij heen
Zoveel mensen, toch alleen
Eén keer veins ik nog een lach:
”Ik denk dat ik maar ga nu, dág!”..

Dit gedicht is geschreven door mijn oude- blogvriendin. We ‘kennen’ elkaar nu 10 jaar..
Met alle respect voor haar gave om in dichtvorm met woorden te kunnen toveren, heb ik dit gekopieerd en geplaatst.
Lieve “Wooly” ..dank je wel, dit is precìes hoe ik me al een tijdje voel..
https://woolywoot.wordpress.com/