Wat is er nog over
We hadden het zo goed
Maar nu is alles veranderd
Er gaat niets meer hoe het moet…
We staan zwijgend tegenover elkaar
Slikken woorden in
Want het doet er niet meer toe
Het heeft totaal geen zin
Ieder in zijn eigen wereld
Eigen kamer, eigen hoofd
Ik word gek van die stilte
Dit hadden we elkaar niet beloofd
De enige die geluid maakt
is de papegaai
Hij roept en schreeuwt om aandacht
alleen hij maakt nog lawaai
Ik mis de lach, het ontspannen gevoel
een plek waar ik mezelf kan zijn
Waar ik op kan laden en de wereld aankan
Want ik balanceer op een hele dunne lijn
Irritaties over niets
Relativeren lukt niet meer
Hoewel ik mijn uiterste best blijf doen
elke dag, keer op keer
Hoe lang gaat dit nog duren?
Hoe lang houden de kinderen dit uit?
Wanneer komt hier een einde aan…..
En kunnen we blij zijn met dit besluit?
Want ik heb het er nog steeds moeilijk mee
Ook al weet ik dat dit het beste is
Er straks weer alleen voor staan…..
Ik kijk er misschien naar uit,
maar weet wel dat ik je mis…
*pinkt traantje weg*
De stilte en het ongemak is te voelen…wederom weer prachtig geschreven…
Schatje toch…
Ik gun jullie beiden juist heel wat anders dan bovenstaande….
Probeer toch woorden te vinden voor elkaar, zodat jullie elkaar niet helemaal verliezen, dat zou zo jammer zijn!
Heel veel sterkte allebei deze tijd, hopelijk komt er spoedig verandering in deze situatie voor jullie allen.
Met een stevige knuffel erbij, liefs, Esther
Wauw en slik
Wat ontzettend mooi geschreven, maar wat tevens ontzettend moeilijk allemaal.